Op social media zijn er vele schrijvers die elke stap in hun schrijfproces delen, selfies achter de laptop, wordcounts, fragmenten… Ik smul ervan. Maar ik? Ik schrijf vooral stiekem.
Genieten van andere schrijvers
Beste medeschrijvers, zowel professioneel als beginner, ik volg jullie op facebook met plezier. Ik juich als je je woordenaantal van de dag haalt. Ik smul van de dialogen met je weerbarstige personages en ik stel me helemaal voor hoe spannend deadlines en wedstrijden kunnen zijn. Want dat zijn ze. Schrijven is heerlijk, maar ook ontzettend hard werken. En eigenlijk lijkt het me ook leuk om stukjes te delen van mijn eigen schrijfproces. Vooral omdat ik vaak van lezers de vraag krijg of ik nu verder schrijf, en wanneer er wat komt. Maar als ik heel, heel erg eerlijk ben: deze schijterd durft niet.
Pas delen als het af is
Wanneer ik een nieuw idee heb voor een verhaal is het vaak nog wild, vrij. Soms al helemaal uitgetekend in mijn hoofd. Maar als ik het aan iemand probeer uit te leggen, dan klinkt het alsof ik met pindakaas aan het breien ben. En dan kan één vragende blik, een opgetrokken wenkbrauw of een oprechte vraag mijn hele motivatie overhoop gooien. Sinds jaar en dag durf ik alleen maar dingen aan anderen te laten zien als ze ‘af’ zijn. Als ik hoor dat een verhaal bij de betere helft zit bij een wedstrijd, als het definitieve bericht binnen is dat een boek er komt. Dán durf ik pas te zeggen: ‘Jongens! Kijk eens!’
Schrijven en goede voornemens
Op zich is dat niet vreemd. Stel dat ik fragmenten deel van een verhaal dat mijn uitgeefster niet ziet zitten, of dat überhaupt niet af komt. (Je wilt mijn map met onafgemaakte verhalen van de afgelopen jaren niet zien). Dan maak ik mensen blij met een dode mus. En het is net als met goede voornemens: als ik alles al met iedereen deel, voel ik al de voldoening, terwijl er nog niks af is. Dan overvalt het leven je weer, gaan die goede voornemens weer op de plank en blijft in mijn geval het beeldscherm leeg. Al die verhalen van mij willen er echt dolgraag uit. Ik werk alleen als een schildpad, of juist als een konijn met te veel cafeïne op. Geen peil op te trekken. Wie weet heb ik morgen een complete trilogie voor je klaar, of zes korte verhalen, of alleen maar een paar ideeën op een bierviltje.
Kortom, daarom schrijf ik stiekem, klap ik mijn notitieblokje dicht als iemand zijn neus erin steekt en ben ik vaag als het om schrijven gaat. Mijn voornemen voor dit jaar is om meer van mijn schrijfproces te delen. Al weet ik niet of ik dat ga halen. Dus daarom: ik ben met IETS bezig, waarvan ik HOOP dat het dit jaar uitkomt. Geen slecht begin toch?